za 17 aug, 17:00 uur – House of Hard Bop.
Een voortzetting van het album Lee-Way uit 1960 (zie House of Hard Bop 1/3). Vervolgens muziek van het zes jaar later opgenomen Delightfulee. Evenals Lee-Way een kwintetbezetting, maar óók een groter ensemble: de Big Band van Oliver Nelson.
Voor Lee-Way (Blue Note Records) leverde Lee Morgan ook een eigen compositie aan: The Lion and the Wolff. Een eerbetoon aan de twee topmannen van Blue Note, Alfred Lion en Francis Wolff. Een direct pakkende, percussieve intro van bas en piano, unisono in het lage register. Drummer Blakey sluit zich aan.
Blakey is de vijfde, en laatste solist. Maar…begint ie nou nog? We horen alleen de beat. Zo voert hij de spanning op, en smeert hem uit over de twaalf maten van de blueschorus. En dán komt ie. Hij begint zacht, met een moeilijk voor te stellen combinatie van stick en brush. Alsof er drie handen aan het werk zijn. Een keiharde bekkenslag, en dan met twee sticks ervandoor. Zo (her)kennen we hem weer.
Nakatini Suite (1948) komt uit het muzikale brein van Cal Massey. Componist/trompettist Cal Massey (1928-1972) is een wat minder bekende naam. Zijn composities zijn onder muzikanten hoog gewaardeerd, en talloze malen op de plaat gezet door o.a. Charlie Parker, John Coltrane, Freddie Hubbard, Cedar Walton, Archie Shepp en Philly Joe Jones.
Nakatini was een journaliste die positief had geschreven over Massey. Hij retourneerde het compliment in de vorm van een compositie die hij aan haar opdroeg. En evenals in zijn These Are Soulful Days (vorige uitzending) zit er een ritmisch hink-stap-sprongetje in. Ook nu is Blakey de laatste solist, met een spannend opgebouwd parcours door zijn motieventuin.
——————————————
Het kwintet op Delightfulee – weer zo’n woordspeling – bestaat uit Joe Henderson tenor, McCoy Tyner piano, Bob Cranshaw bas en Billy Higgins drums. Een volledig andere bezetting dus, en dat zullen we horen.
Zambia is, evenals de overige geselecteerde stukken, van de hand van Morgan. Over de titel zegt hij: “I wanted to name a tune after the one of the newly independent African states.” Wat een energie, in dit pakkende, 24-matige thema. Energie en spanning die in alle solo’s op niveau blijft. In de slotfase luidt Morgan de acht-om-acht met Higgins in met zijn bekende ‘vuurspuwerij’.
In Nite Flite blijft alles op hetzelfde niveau. Bij het benoemen van Hendersons bijzonder uitbundige solo, en het indringende werk van drummer Higgins die overal méér dan bovenop zit, doen we de anderen tekort.
Schakelen we over naar de big band onder leiding van arrangeur Oliver Nelson. Naast Morgan zijn Cranshaw en Tyner weer van de partij. In de sterke bezetting horen we tenorist Wayne Shorter en drummer Philly Joe Jones.
In Need I is het arrangeerwerk van Nelson aan de bescheiden kant. Shorter, Morgan en Tyner soleren. Er is ook ruimte voor drummer Jones.
Filet of Soul verlaagt het tempo. Dat valt op – alle andere stukken bevinden zich in dezelfde, snellere tempozone. Soul karakter! En eindelijk is daar de tuba van Don Butterfield in het arrangement. Die diepe, ronde, geblazen baskleur wordt té spaarzaam ingezet door arrangeurs. Drummer Jones zit al snel op een volgehouden back beat, goed passend bij dit soultempo.
Op 5’50”, na de pianosolo, klinkt een arrangeerpareltje van Nelson: een unisono van fluit en sax, met de kenmerken van een uitgeschreven improvisatie.
De eerder genoemde tuba klinkt direct bij de inzet van Zambia, nu door Oliver Nelson gearrangeerd voor groot ensemble. In de eindpassage, direct voor de terugkeer van het thema, gaat drummer Jones nog even los.
Goeie arrangementen – maar zou er op dat vlak niet wat méér mogelijk zijn geweest?
In bovenstaande tekst komt de naam Lee Morgan niet veel voor. En dat terwijl de albums zijn naam dragen. Samenvattend: als leider, componist én trompettist functioneert hij hier op zijn absolute top. De vaste solisten van de big band, tenorist Wayne Shorter en pianist McCoy Tyner doen daar niet voor onder.
Dit hele uur is Een-Groot-Feest!
Klik voor de eerste uitzending (1/3) van ‘Hard bop trompettist Lee Morgan’.
Klik voor het eerste Nieuwsbericht (1/3)
House of Hard Bop – Eric Ineke
