Jazz op een accordeon, geen alledaagse combinatie. Hoe klinkt zoiets?
Toen de accordeon in de negentiende eeuw werd uitgevonden, werd het instrument meteen in allerlei volksmuziektradities populair. Wij Nederlanders associëren hem met onze klompendansen, Fransen vinden hem typisch Frans en ook Amerikanen en Russen denken bij de accordeon meteen aan hun eigen muziek.
Buiten de volksmuziek vond hij niet zo gemakkelijk ingang. Pas na de Oorlog zijn componisten op redelijke schaal voor accordeon gaan schrijven. In de jazz is het instrument al helemaal ongebruikelijk: de brede, langzaam aanzwellende toon valt moeilijk te rijmen met de puntige articulatie die de jazz van ons vraagt. Maar de Italiaan Simone Zanchini probeert het wel. Zoals hij alles met zijn instrument probeert. Al proberend verkent hij de grenzen en maakt hij van de nood een deugd. Hij speelde al vele opdrachtcomposities en verkent ook de jazz. Geen enkele stijl wordt geschuwd, zelfs de bebop met zijn hyperactieve zestiende noten niet. Deze man heeft behoorlijk de wind eronder!
