In het Amsterdamse Bethaniënklooster hebben we regelmatig opnamesessies rond losse werken gedaan. De luisteraar kan zo een werk – en zijn componist – van dichtbij leren kennen.
Het werk wordt steeds twee keer gespeeld, met tussendoor een uitgebreid interview met componist en spelers. Mensen die zich alleen voor de muziek interesseren, kunnen zich beperken tot de laatste track; anderen hebben de keuze om ook de discussie te luisteren.
Bij No face doll van Maya Lekovic wordt de muziek de eerste keer zelfs onderbroken met extra aanwijzingen, waardoor het stuk het karakter van een generale repetitie krijgt. Daarna volgt het gesprek, waarin Lekovic uitlegt wat haar muziek (volgens haar) inhoudt. Ze is in elk geval een componiste van meta-muziek, muziek over muziek. De noten komen niet rechtstreeks uit haarzelf, er is een muziekstuk ín het muziekstuk dat als ‘personage’ in het geheel ingebed en getransformeerd wordt. We horen, te midden van allerlei dungezaaide muzikale gebaren, een zangeres een ballad zingen met een clichématige tekst en een sentimentele begeleiding. Wil de componiste die muziek belachelijk maken? Of gelooft ze zelf ook wel een beetje in regels als “A world without hate”?
