Niamh Parsons: Ierse balladen en liederen
15 april 2002, Kleine Zaal, Concertgebouw, Amsterdam
Ierse muziek. Iedereen vindt het mooi en het vraagt geen grote virtuositeit. Maar sommigen kunnen er echt iets bijzonders van maken.
We kennen allemaal wel een paar Ierse volksliedjes. Sinds de folkrevival van de jaren zestig bereikte deze muziek de hele wereld, en de mooie, eenvoudige melodieën spraken meteen tot onze verbeelding. Het leek ineens wel of iedereen Iers wilde zijn. Overal, net zo goed in Nederland, kwamen er muzikanten die deze Ierse muziek gingen zingen.
Maar het beste kun je dat natuurlijk aan de Ieren zelf overlaten. Aan Niamh Parsons uit Dublin bijvoorbeeld. Na een aantal jaar anoniem toeren in het pubcircuit van Dublin en Belfast nam ze in 1990 voor het eerst een cd op. Toen ging het hard. Parsons werd een nationale beroemdheid en zong zelfs voor Bill Clinton.
In dit concert uit 2002 zingt ze niet voor staatshoofden en regeringsleiders, maar voor gewone muziekliefhebbers in de Kleine Zaal van het concertgebouw. Op het programma staat een handvol bekende en onbekende liederen, soms Iers-, meestal Engelstalig. Niamh kijkt ook over de grens, naar Amerika bijvoorbeeld. Dat daar miljoenen Ieren naartoe emigreerden is bekend. Maar niet iedereen weet dat de Ierse muziek een grote invloed had op de folk van dat land – niet alleen op de country & western, maar ook op de zwarte muziek. “Black is the color of my true love’s hair.” Het wordt met trots gezongen door Afro-Amerikanen, maar de melodie is door en door Iers van karakter.