Keltische volksmuziek gaat er altijd wel in. Zeker als het zo goed wordt opgediend.
Keltische muziek heeft een hoop mee. Ten eerste is het vaak vrolijk. Ten tweede is het idioom begrijpelijk, aanstekelijk en in onze oren gebruikelijk. Ten derde hebben de Keltische culturen een aura om zich van mystiek en van bedreigde puurheid: een verdwijnende wereld die je graag ondersteunt. Tegelijk zijn de teksten meestal Engelstalig, zodat ook de woorden meteen toegankelijk zijn.
Sinds de jaren zestig heeft de Keltische muziek ook buiten de Angelsaksische wereld golf na golf beleefd. Steeds weer kwam er een rage rond zangers en groepen uit vooral Ierland en Schotland. De grote massa kwam vaak op folkpop of folkrock af (welke veertiger herinnert zich de Dropkick Murphies niet!), maar ook folk in zijn pure vorm blijft het goed doen.
De Schotse Helen Flaherty woont alweer jaren in Antwerpen. In België en Nederland is ze regelmatig te horen, in steeds weer verschillende bands. Hier horen we Flaherty in een concert uit 2004, redelijk vroeg in haar carrière. Behalve zingen bespeelt ze ook de gitaar en de bodhràn, de Keltische trom. Haar repertoire bestaat uit een afgewogen mix tussen traditionele liedjes en eigen nummers, zowel van de hand van Flaherty als van haar band.
