Haytham Safia heet hij. Hij is Arabisch Israëli en neemt de oed (Arabische luit) mee.
We verwachten dus een concert vol oosterse muziek en we krijgen wat we verwachten. Maar toch ook weer niet. Want hoewel de muziek vol zit met typisch Arabische toonladders en ritmes – het soort dat we uit duizenden herkennen – heeft zijn concert veel weg van een jazzoptreden. De vrolijke, soms zelfs lollige namen van zijn stukken, het tussendoor voorstellen van de bandleden, de informele sfeer, het heeft allemaal meer weg van een jazzconcert dan van de gestileerde optredens uit de Arabische klassieke muziek.
Ook in de instrumentatie toont Safia zich geen purist. Er spelen een gitaar en een viool mee in zijn band. En waarom ook niet? Net zoals driekwart van ons westerse instrumentarium gaan ook de viool en de gitaar terug op Arabische voorbeelden.
De boodschap van dit alles? Je kunt heel moeilijk doen over traditionele muziek, en allerlei taboes opwerpen over de setting, de klank en de noten. Maar je kunt het ook net zo gemakkelijk maken als je zelf wilt. “No complications”, gewoon “Pleasure” hebben – de titels spreken boekdelen.