Componisten/uitvoerenden: Johannes Schöllhorn | Jonathan Harvey | Louis Andriessen | Luciano Berio | Maarten Bon | Martijn Padding | Ned McGowan
Opnametechniek: Kees van de Wiel
Van de talloze instrumenten die de mens heeft ontwikkeld staan er geen zo dicht bij de menselijke stem als de fluitenfamilie.
Fluiten werden al in de vroege steentijd uit menselijke botten gemaakt. In veel culturen geloven ze dat een priester of sjamaan met een fluit de doden kan doen spreken. En welbeschouwd is dat niet zo gek: onze adem, onze levenslucht, stroomt met weinig weerstand door deze pijpen, en anders dan bij rietinstrumenten komt elke nuance, elke uitschieter, elke verzuchting, direct in de klank door.
Luciano Berio weet dat uitstekend. In zijn Gesti voor blokfluit zijn maar incidenteel vaste toonhoogtes hoorbaar. Met zijn rauwe, emotionele uithalen en af en toe een vaste toon doet het stuk denken aan de derde Sequenza voor solostem. Zou een paleolithische ceremonie zo geklonken hebben? Wie zal het zeggen…
Bij Maarten Bon klinkt de fluit – deze keer een dwarsfluit – weer heel anders. Hij laat het instrument wél vaste toonhoogtes spelen. Maar wat horen we? Vogelgeluiden, denken we eerst. Maar het kunnen ook heel goed soldatensignalen zijn. In elk geval lijkt de fluit een verhaal te (willen) vertellen. Een boodschap aan een vriend, zo suggereert de titel. Als je je oren openzet, hoor je dat ook meteen. Laat het een mooie les zijn: we hoeven niet bang te zijn voor moderne muziek, ze nodigt ons met open armen uit als we het maar willen horen!
