Componisten/uitvoerenden: Adam Gorb | Amy Beach | Camille Saint-Saëns | Darius Milhaud | Edward Elgar | Frank Bridge | Jules Massenet | Richard Strauss
Opnametechniek: Cees Sterrenburg
Ophelia is een van de meest tragische personages die Shakespeare geschapen heeft. Je kunt er al gauw een heel recital mee vullen.
Shakespeare heeft tientallen toneelstukken geschreven en bijna allemaal zijn ze goed. Maar Hamlet steekt er wel met kop en schouders bovenuit. Toegegeven, je krijgt zoveel bloed te zien dat je nooit meer koning wilt worden. Maar als het gaat om de reeks aan emoties, de afwisseling in taal en de hoeveelheid aan iconische beelden kan weinig tegen dit Deense drama op.
De mooie jonge Ophelia, die later gek wordt, zorgt voor een paar momenten van menselijkheid binnen dit stuk waarin vooral eer, haat en geweld de boventoon voeren. Haar dialogen zijn muzikaal en daarom bij uitstek geschikt om te toonzetten. Dat heeft bijvoorbeeld Richard Strauss gedaan. En Jan Willem Nelleke (1963).
Tussendoor horen we ook instrumentale muziek: bloemenportretten van Darius Milhaud. Milhaud kennen we vooral van neoklassieke, vaak bijtende en ritmische stukken. Hier toont hij zich van een heel andere kant. Er is een goede kans dat u deze muziek nog niet kent: Milhaud heeft erg veel geschreven en werkjes als dit worden dan gauw over het hoofd gezien.
Op een concert rond een vrouwelijk archetype, gegeven door drie vrouwen, kunnen vrouwelijke componisten niet ontbreken. In die behoefte voorzien Amy Beach en Cécile Chaminade. Van Beach horen we opnieuw drie Shakespeareliederen. Deze keer zijn het geen liederen van Ophelia. De teksten komen uit zijn komedies. Zo is de rest nu eens geen stilte en sluiten we dit dramatische recital toch luchtig af.
